در پس کرانه آسمانها، امنیت جان انسانها با معادلات زمینی محاسبه می شود

• سه شنبه 6 اردیبهشت 1390
• 0 نظر

در پس کرانه آسمانها، امنیت جان انسانها با معادلات زمینی محاسبه می شود

بنانیوز (BanaNews.ir)-وقتی بر فراز آسمانها، در بالاترین نقطه اوج، قرارمی گیری و از زمین کنده می‌شوی، آنجا برایت مرگ و زندگی معنایی واقعی‌تر می‌یابد و آن زمانی است که به سادگی در مسیری که قصد رسیدن به آن را داری بدون ذره ایی تکان آب در دلت، بلندشوی و باز براحتی بر زمین بنشینی.

درست است؛ شما در بیکران آسمانها قدم گذارده اید و مرگ و زندگی خود را به دست خلبانی سپرده‌اید که می‌دانید در کار خود خبره است و جان شیرین مسافران از هر چیزی برایش مقدمتر.

اینها در جلوی دیدگان شما رژه می‌رود و باز، اما کمی دلت هنوز آرامش خود را نیافته تا پا برزمین نگذاری، این احساس تو را همراهی می کند تا رسیدن به مقصد نهایی.

(هواپیما ی ۷۲۷ ،شما می توانید برروی باند ... قرارگیرید، ورودتان را خوش آمد می‌گویم)؛ این صدای مسئول مراقبت پروازی است که بعنوان گمنام‌ترین پرسنل پروازی در پس برج و بارویی بلند نشسته است و جان افراد را با وجود خود به مقصد می‌رساند، صدایی که به خلبان این آمادگی را می‌دهد تا پس از بلندشدن راحت و بدون دغدغه، فرشته نگهبانی را تا پایان مسیر پروازی در کنار خود داشته باشد و شرایط امنیت مسافران را فراهم کند.

برج مراقبت پروازی، دیدگان خلبان است

تمامی کسانی که برای پرواز و واردشدن به باند فرودگاه برای عزیمت به مقصد به سمت پرندگان آهنی قدم بر می‌دارند، برج مراقبت پروار را دیده‌اند، اما نمی‌دانند در آنجا چه جان کندنی دارند پرسنل مراقبت پرواز، چرا که وظیفه کنترل ورود و خروج هواپیماهایی را برعهده دارند که تماماً به هدایت آنان وابسته است . آنها می‌دانند باید در پس تمامی مشکلات و نارسایی ها، بدون کوچکترین خطایی، جان‌های بیشماری را به مقصد راهنمایی کنند بدون آنکه دیده شوند.

خلبان با اطمینان به سخنان مراقب پرواز از جا کنده می شود و در اوج آسمانها قرار می گیرد و باز برای نشستن ایمن، صدای مهربانی با دقت بسیار او را به آشیانه باز می‌گرداند، این افراد همان زحمت‌کشان گمنامی هستند که تمامی بار امنیت پروازی را بدوش می کشند و هیچ کم نمی‌گذارند در این امر، جزء جان خود.

اما دیرزمانی است که دیگر کارد به استخوانشان رسیده است و خواسته‌های قانونی آنان مورد بی‌مهری قرار می گیرد، چرا که با وجود توجه و ارزش واقعی به کارآنان که همگان برآن، متفق القول هستند، حساس ترین و پیچیده ترین شغل در تمامی مشاغل دنیا عنوان شده است.

مطالبات در حد تامین آب ونان است ودیگر دیگر هیچ

در چند وقتی که کارکنان مراقبت پرواز، مجال اعلام خواسته‌های خود را به مجامع و مراجع مختلف یافته‌اند، اظهارات ضد و نقیضی را شنیده‌اند و حتی با وجود دستور اکید رئیس جمهور محترم، مبنی بر بررسی وضعیت حقوق و دستمزد آنان از سوی معاونت نیروی انسانی، متاسفانه هیچ نتیجه‌ای حاصل نشده است.

دغدغه نان، دارد می شود بلای جان، اما با این اوصاف باز به خدمت رسانی خالصانه ادامه می‌دهند، حتی برخی از کارکنان می‌گویند: تمامی استاندارهای روز جهانی را در کارمان اجرا می‌کنیم و توقع هم براین است که بدون کمترین خطا، بیشترین راندمان کاری را ارائه دهیم، این کار را می‌کنیم زیرا جان انسانها را به خاطر نان به خطر نمی‌اندازیم، اما شرایط با ادامه این روند دیگر غیرقابل تحمل شده و بیشترین آسیب روحی ممکن را به کارکنان واردساخته است.

دغدغه‌ای که سالیانی است با این شغل عجین شده است و متاسفانه گوش شنوایی، از هیچ مرجعی برای توجه به خواستهای آنان وجود نداشته و پاسخ‌ها در حد وعده‌های احساسی باقی مانده است.

دبیر کل جامعه مهندسین مراقبت پرواز، چند وقتی است که تمامی هم و غم خود را گذاشته تا حقوق پرسنل را بستاند. از بالاترین مرجع و مسئول کشوری و لشگری و نمایندگان مردم در مجلس، ابراهیم مرادی را می‌شناسند؛ خودش می‌گوید نامه‌هایی دارم که هنوز امضایش خشک نشده و تا پای اجرا باید برود، اما انگار قضا و قدر هم با ما سر ناسازگاری دارد، تاکید دکتر احمدی نژاد به فروزنده دهکردی معاون منابع انسانی رئیس جمهور، مبنی بر رسیدگی به حقوق قانونی مجموعه کارکنان مراقبت پروازی را در دست دارم اما ایشان هیچ توجهی نمی‌کنند و تاکنون پشت گوش انداخته‌اند.

مرادی می‌گوید؛ در تمامی دنیا، مطابق با سازمان های بین المللی کار، مشاغل خاص تعیین شده‌اند و مراقبت پرواز همه جا در این فهرست قرار گرفته است، اما متاسفانه در ایران به این مسئله هیچ اهمیتی داده نمی‌شود در شرایطی که پرسنل نگران تامین مایحتاج اولیه زندگی خود هستند باید با تمام توان پروازهای بی وقفه را هدایت نمایند، اما از درون، فرد از نظر روحی و روانی دچار مشکل است و تحمل فشار کار برایش رفته رفته ناممکن می‌شود. و این ناملایماتی است که ما تحمل می‌کنیم و صدایمان نیز به گوش کسی نمی‌رسد.

وی می گوید: تنها، خواست ما افزایش دستمزد مطابق با بند ده ماده ۶۸ نظام پرداخت‌های کشوری است تا حداقل کمی از مشکلات معیشتی کارکنان مرتفع شود، انگار تمامی نگرانی را می‌توان در چهره اش دید، زیرا کارکنان مراقبت پرواز دیگر نمی‌توانند با وجود تمامی استرس و فشار کاری بدون داشتن کوچکترین خطایی که منجر به سقوط و کشته شدن مسافران می‌شود، باز ادامه دهند و دم نزنند.

اینکه همیشه پیکان سوانح هوایی به سوی برج مراقبت پرواز نشانه می رود هم از مواردی است که روح و روان آنان را آزرده است. حتی در سانحه اخیر ارومیه هم دوباره این امر تکرارشد. اما حقیقت آن است که در۵۰ سال اخیر تا کنون هیچ خطای منجر به جرح توسط آنان صورت نگرفته است و این موضوعی است که ابراهیم مرادی بر آن اصرار دارد.

دردی که توان را از وجود بیرون می کند، درمانی دارد تا پایان کار نشود، تازمانی که فرصت هست باید به درد آنان رسید چرا که فردا دیر است.

منبع: جامعه ی متخصصین مراقبت پرواز ایران